શેતરના મોટીની મોંકાણ

સાંજના વાળુ કરીને
છેક ભળભાંખળા લગ
પોષની આ કડ્કડ્તી ટાઢ્યમાં
ફોંનસ્ ના આ ટમ્ટમતા અજવાળે
આશીરાત ફડ્ફડ્તા કાળજે થર્થર્તો
પોંણોત્ માં મંડ્યો’તો
ઉઘાડા પજે ઢેંચણ ઢેંચણ ગારામાં
વાંકા વળી
પાવડા નઅ્ અનઅ્ બાવડાનઅ્
પળપળ પણ જંપવા દીધા નોં’તા !
તાંણ મારી કેડ્યોના મંકોડાય્
જવાબ આલી જયા…
કૂકડો બોલ્યો ના બોલ્યો
માંડ મુએ ઢાંકણાં વાસ્યો
તરત જ
હોમાં શેઢે થી
શેતરના મોંટીની પાસી મ્હોંકણ્ મંડઈ
આ મારા અકડઈ જેલા હાડકાય,
પણ પાહુ ફરવાની મન્તો ના પાડસ્ !
ઈને તો હોંમા શેઢથી જ ગાળોની છોળો ઉડાડી
કેસ્ “આ ભેંશોને આંયથી આઠ ગઉ આઘા ગોંમે,
દિયોર્ હાલન્ હાલ મેલી આય્
નકર તારું ચોંમડુ ઉતૈ’ડી નાસે !”
ઓ ઉપરવાળા
ચ્યા જનમના પાપે તું એ અમોને
આ દોઝખમાં નાસ્યા સ્
હવ્ તો આ લગી…ર..ય.. જીરવાતું નથ્ય.
ા ભૂંડા !
ગાળો કાઢવી હવઅ્ બંધ કર !
તનઅ્ હાથ જોડું સુ, ભઈલાં !
તારા પગે પડું સુ ’લ્યા !
નકર,
જોયો આ પાવડો નઅ્ તારો બૈડો,
રચનાકાળ ઃ- ૧૯૮૦